بایدها و نبایدهای آموزش مبتنی بر وب در آموزش و پرورش ایران

آموزش مبتنی بر وب به‌عنوان یکی از فناوری‌های نوظهور آموزشی، ظرفیت بالایی برای ارتقای اثربخشی یاددهی–یادگیری در نظام آموزش و پرورش دارد، اما تحقق آن در ایران با موانع ساختاری، انسانی و سیاستی روبه‌روست. بررسی ابعاد مختلف این نوع آموزش نشان می‌دهد مشکل اصلی صرفاً کمبود تجهیزات یا زیرساخت نیست، بلکه نبود یک چارچوب مفهومی و اجرایی منسجم، ضعف ضمانت‌های اجرایی در اسناد بالادستی، و ناکافی بودن توانمندسازی ذی‌نفعان، به‌ویژه معلمان و دانش‌آموزان، از عوامل اصلی کندی توسعه آن است. همچنین خلأ جدی در تولید محتوای الکترونیک استاندارد و بومی، در کنار کم‌توجهی به ظرفیت دانشگاه‌ها و گروه‌های تخصصی در طراحی محتوا، موجب کاهش کیفیت اجرا می‌شود. در شرایطی که فراهم‌سازی کامل زیرساخت‌های سخت‌افزاری هنوز ممکن نشده است، حرکت به سمت آموزش تلفیقی (ترکیب آموزش حضوری و مجازی) می‌تواند مسیر واقع‌بینانه‌تری برای آغاز باشد و هم‌زمان به کاهش هزینه‌های آموزش، تولید محتوا و توزیع دانش کمک کند. توجه به استانداردهای جهانی، حفظ دسترسی و محرمانگی داده‌های آموزشی، بومی‌سازی ساخت‌یافته و پرهیز از بومی‌سازی بی‌کیفیت، محلی‌گرایی در طراحی محتوا، و برنامه‌ریزی زیرساختی با نگاه به توسعه صنعت یادگیری از دیگر الزامات سیاستی این گذار محسوب می‌شود.