نظام آماری ملی ایران با وجود نقش تعیینکننده در سیاستگذاری، برنامهریزی و ارزیابی عملکرد دولت، با مجموعهای از چالشهای ساختاری و کارکردی مواجه است که کیفیت دادههای رسمی و میزان اعتماد عمومی به آن را تضعیف کرده است. مهمترین مسائل شامل کاربرمحور نبودن تولیدات آماری، موازیکاری نهادهای تولیدکننده آمار، ناهماهنگی ارکان نظام آماری، ضعف حرفهگرایی و استانداردهای تخصصی، دشواری دسترسی به دادهها در قالبهای موردنیاز کاربران، و ضعف پاسخگویی نهادهای آماری در برابر نیازهای سیاستگذاران، پژوهشگران و جامعه است. کاهش کیفیت دادههای گردآوریشده نیز تا حد زیادی ناشی از نبود ارتباط مؤثر میان تولیدکنندگان آمار، مأموران آمارگیری و پاسخگویان، و نیز تمایل پایین به همکاری در طرحهای آمارگیری عنوان میشود. در سطح دانشی، ضعف برنامههای آموزش عالی آمار و ناتوانی در تحلیل دادههای حجیم و روششناسیهای نوین، توان نظام آماری را محدود کرده است. راهبردهای پیشنهادی بر حرفهایسازی نهادهای آماری و بهروزسازی فناوریها، تقویت مرجعیت مرکز آمار ایران همراه با تقسیم کار شفاف با بانک مرکزی برای کاهش موازیکاری، اختصاص ردیف بودجه پایدار برای طرحهای آماری، گسترش همکاری با دانشگاهها و مراکز پژوهشی، توانمندسازی نیروی انسانی از طریق مشارکتهای بینالمللی، و ایجاد سازوکار رصد و ارزیابی اثربخشی آمارها از مسیر ارتباط مستمر با کاربران تأکید دارد.
نوابپور, حمیدرضا . (1396). نظام آماری ملی ایران: چالشها و راهکارها. توصیه های سیاستی دانشگاه علامه طباطبائی به دستگاه های اجرایی کشور, 1(1), 83-86. doi: 10.22054/jicia.2017.20404
MLA
نوابپور, حمیدرضا . "نظام آماری ملی ایران: چالشها و راهکارها", توصیه های سیاستی دانشگاه علامه طباطبائی به دستگاه های اجرایی کشور, 1, 1, 1396, 83-86. doi: 10.22054/jicia.2017.20404
HARVARD
نوابپور, حمیدرضا. (1396). 'نظام آماری ملی ایران: چالشها و راهکارها', توصیه های سیاستی دانشگاه علامه طباطبائی به دستگاه های اجرایی کشور, 1(1), pp. 83-86. doi: 10.22054/jicia.2017.20404
CHICAGO
حمیدرضا نوابپور, "نظام آماری ملی ایران: چالشها و راهکارها," توصیه های سیاستی دانشگاه علامه طباطبائی به دستگاه های اجرایی کشور, 1 1 (1396): 83-86, doi: 10.22054/jicia.2017.20404
VANCOUVER
نوابپور, حمیدرضا. نظام آماری ملی ایران: چالشها و راهکارها. توصیه های سیاستی دانشگاه علامه طباطبائی به دستگاه های اجرایی کشور, 1396; 1(1): 83-86. doi: 10.22054/jicia.2017.20404